Faktem oczywistym jest, że przepiękny, czerwcowy i – na dokładkę – sobotni wieczór można spędzić na wiele ciekawszych sposobów niż granie w grę planszową. Wiem, wiem, fani planszówek stwierdzą w tym momencie, że nie ma nic lepszego na takie i inne wieczory niż posuwanie pionków po planszy. Zwłaszcza w doborowym towarzystwie i odpowiednią ilością trunków oprocentowanych w zanadrzu. Cóż, nie każdy jest w tak komfortowej sytuacji, by zebrać w wolnym czasie grupkę znajomych w jednym miejscu… Chociaż w sumie zebranie grupy ludzi w jednym miejscu nie jest problemem, ale bywa, że zebranie paczki krewnych bądź znajomych, którzy chcieli by wespół turlać kostkę, to już nie lada szkopuł. Tym, którym czasu, miejsca i chętnych do pogrania ludzików, staje, po prostu, cholernie zazdroszczę.
Jak powiedziałem, nie każdy ma tak dobrze, a w każdym razie nie ja. A w grę planszową pograć by się chciało. Pozostaje opcja skorzystania z digitalizowanych wersji znanych planszówek – ostatecznie w internecie zawsze znajdzie się kogoś chętnego do pogrania. Padło na legendarną grę „Talisman”. W naszym – to znaczy w moim i dr Wuja – przypadku historia niejako się powtarza, bowiem znowu zabraliśmy się za grę, której fizyczna edycja znana jest na świecie od wielu lat. I podobnie, jak kiedyś w przypadku początku naszej przygody z Magic: The Gathering – tak i tym razem niemal kompletnie nie wiedzieliśmy z czym będziemy mieć do czynienia. Nie znaliśmy ani zasad, ani celu rozgrywki. Rzuciliśmy się od razu na głęboką wodę (w tym miejscu wielbiciele gier planszowych parskną pewnie śmiechem, bowiem mniemam, że Talisman ma reguły niewiele bardziej skomplikowane od Chińczyka).
Na początku stoczyliśmy batalię z strasznie topornym interfejsem gry, który jest na dokładkę diabelnie nieintuicyjny. W trakcie rozgrywki Talisman też lubi się z niewiadomych powodów przycinać, nie pozwalając wykonać graczowi ruchu w jego turze. Na szczęście w ciągu całej, niemal dwugodzinnej gry, nie zdarzyło się nic, co by popsuło kompletnie zabawę. Udało nam się nawet skończyć, chociaż na różnych forach raportowano sytuacje, w których gra po 3-4 godzinach nagle się zawieszała.
Innym, rozczarowującym nieco, problemem, jest fakt, że mimo, iż gra posiada pełne spolszczenie, nie zostało ono udostępnione w jej steamowej wersji. Niestety, nie chcę tutaj rozwodzić się dlaczego, ale powiem tylko, że w takich momentach mocno irytuje mnie zła wola – bo inaczej tego nazwać nie mogę – polskich wydawców i dystrybutorów.
Pominąwszy powyższe problemy, przyznać muszę, że grało mi się całkiem przyjemnie. Wraz z postępem poznawaliśmy zasady a im bardziej były one dla nas klarowne, tym mocniej się w rozgrywkę angażowaliśmy. Mechanika gry wydaje się dość prosta, dzięki czemu pewne jej aspekty chwyta się dość szybko. Jest to duży plus, zwłaszcza dla osobników mojego pokroju, dopiero raczkujących w świecie planszowej zabawy. Z czasem jednak chciałoby się, aby różnorodność wydarzeń, spotykanych na planszy stworzeń, znajdowanych przedmiotów, czarów i tak dalej, była nieco większa, albowiem na pewnych etapach gry robi się, co nieco, nudnawo. Rozumiem jednak, że twórcy starali się oddać ducha fizycznej wersji gry możliwie najdokładniej, by nie zrazić do jej wersji cyfrowej ortodoksyjnych, wspominających z nostalgią dawne lata, fanów Talismanu.
Stawianie pierwszych kroków w świecie Talismanu zostało udokumentowane, co możecie podejrzeć w poniższym filmiku. Z racji objętości nie udało nam się zarejestrować całej rozgrywki, więc na wstępie przysolę spoilerem – Wujo wygrał (nic nowego pod słońcem). Może ten krótki fragment pomoże Wam zdecydować się, czy kupno cyfrowej wersji Talismanu jest warte i być może, w któryś sobotni wieczór zbierzemy się wspólnie nad cyfrową planszą. Życzymy przyjemnego oglądania i upraszam wyrozumiałości dla naszej nieporadności.
P.S. W filmiku padają słowa powszechnie uznawane za niecenzuralne. Padają jednak z umiarem i tylko w momentach, gdy powaga sytuacji tego wymagała :). A jeżeli interesują Was gry planszowe to zapraszamy do tego artykułu.
Subskrybuj kanał GRAstroskopia.pl
